Κύριε όργανο, είναι πλαστό! Τι να το κάνω;

Το θέμα έχει ως εξής: Έχεις στα χέρια σου ένα πλαστό χαρτονόμισμα. Τι το κάνεις;

Κατ' αρχήν, πως διαπιστώνεις ότι είναι πλαστό; Εκτός κι αν διαθέτει κανείς μάτι με σκάνερ για χαρτονομίσματα, δε νομίζω να γίνει αντιληπτό (έτσι όπως έχουν γίνει τα πλαστά σήμερα) εκτός κι αν προσπαθήσεις να το σπρώξεις κάπου (μαγαζί που να έχει σχετικό μηχάνημα ή για κακή σου τύχη τράπεζα κλπ, γιατί αν πας κάνα περίπτερο, παίζει και να το σπρώξεις ανενόχλητος).

Πας λοιπόν ο κακομοίρης, να πληρώσεις κάτι και διαπιστώνει ο μαγαζάτορας ότι αυτό το πενηντάρικο είναι πλαστό.

Μια μικρή παρένθεση, πλαστά μπορεί να βρούμε και κέρματα.

Απλώς εκεί δεν δίνουμε πολλή σημασία.

Σου λέει λοιπόν ο μαγαζάτορας διακριτικά «κύριος, δεν περνάει» εννοώντας «φέρε τώρα κάτι που να περνάει για να μην έχουμε άλλα». Λες εσύ «δεν μπορεί, για δοκιμάστε ξανά», κι αφού λοιπόν έχουν περάσει 2 λεπτά με εκείνα τα κωλομεγλυφάτα στιχάκια για να μην παίξετε ξύλο, έχετε καταλήξει διπλωματικά στο ότι το συγκεκριμένο χαρτονόμισμα δεν περνάει. Παίρνεις λοιπόν το πλαστό, δίνεις ένα άλλο, είναι ευχαριστημένοι όλοι (εκτός από εσένα που αρχίζεις να κλαις το πενηντάρικο και ήδη σκέφτεσαι που αλλού μπορείς να το σπρώξεις) και φεύγεις. Σωστά;

Όπα; Τι δεν πήγε καλά;

Μήπως αυτός που το διαπίστωσε πρέπει να μη σε αφήσει να φύγεις αλλά να καλέσει την αστυνομία;

Δεν μπορώ να το πω με σιγουριά, κάτι τέτοιο έχω ακούσει, δεν μου φαίνεται και απίθανο, ειδικά αν αυτό συμβεί σε τράπεζα, όμως το 9ο κεφάλαιο του ποινικού κώδικα που ασχολείται με εγκλήματα σχετικά με το νόμισμα, δεν καθιστά σαφές το πώς πρέπει να ενεργεί αυτός που διαπιστώνει την πλαστότητα του νομίσματος.

Αν το καλοσκεφτούμε όμως, αυτός που πάει να το δώσει κι αυτός που πάει να το πάρει, βρίσκονται στην ίδια θέση. Το αποτέλεσμα δεν αλλάζει αν κάποιος αποφασίσει όντως να καλέσει την αστυνομία. Είτε ο μαγαζάτορας πει «αυτός μου έδωσε ένα νόμισμα που είναι πλαστό» ή ο κακομοίρης που το διαπίστωσε πει «βρήκα ένα νόμισμα που είναι πλαστό», το έγκλημα που περιγράφει το άρθρο 208 του ποινικού κώδικα περί κυκλοφορίας παραχαραγμένων νομισμάτων έχει διαπραχθεί.

Έτσι λοιπόν αρχίζει η ιστορία.

Ο αστυνομικός που θα το παραλάβει θα πρέπει να επιβεβαιώσει όντως ότι είναι πλαστό ελέγχοντας διάφορα (την εσώγλυφη εκτύπωση με την αφή, το πολυτονικό και ηλεκτροτυπικό υδατογράφημα, την ταινίας ασφαλείας και το ολόγραμμα με το μάτι, και με τη μύτη ελέγχει αν βρωμάει σε περίπτωση που ο παραχαράκτης δεν είχε πλύνει τα χέρια του μετά που έχεσε).

Το πρώτο σκέλος δεν μας ενοχλεί τόσο όσο το δεύτερο: την έκατσες!!!

Είχες στα χέρια σου πλαστό; Θα ανακριθείς (σύμφωνα με το καταρτιθέν από την αστυνομία εγχειρίδιο σε συνεργασία με την Αυστρία, το Βέλγιο, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ευρωπόλ, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Ευρωπαϊκό Τεχνικό και Επιστημονικό Κέντρο, και την Ιντερπόλ, σχετικά με τα αμφιβόλου γνησιότητας νομίσματα) για να διαπιστωθούν τα παρακάτω:

1. Αν ενήργησες καλή τη πίστη.
Γιατί μπορεί ρε παιδί μου να το παρέδωσες με κακό σκοπό να κάνεις κακό στην αστυνομία και στην κοινωνία.

2. Αν τα παραχάραξες εσύ.
Γιατί μπορεί να σου έλλειπαν βρε παιδί μου για να τσοντάρεις για τη 42άρα flat.

3. Αν ανήκεις σε οργανωμένη εγκληματική συμμορία που διαθέτει ένα ευρύ δίκτυο παραχαρακτών, μεταφορέων και διανομέων.
Αυτό το διαπιστώνει το άγρυπνο μάτι του ανακριτή με την εξής ερώτηση:
«Ανήκεις παιδί μου σε οργανωμένη εγκληματική συμμορία που διαθέτει ένα ευρύ δίκτυο παραχαρακτών, μεταφορέων και διανομέων;»
Εσύ απαντάς «ναι» ή «όχι», αναλόγως.

4. Αν η συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεί μέρος ενός εθνικού ή διεθνούς φαινομένου.
Γιατί όπως και να το κάνουμε, αν το κοιτάξεις καλά το χαρτονόμισμα, φαίνεται αν το έχει φτιάξει ο μπάρμπα Γιάννης στη γωνία, ή ο Φριτζ παρέα με το Σαχίντ 2.000 χιλιόμετρα μακριά.

Αν δεν τη βγάλεις καθαρή με τα παραπάνω, την έκατσες χειρότερα, γιατί θα σε ερευνήσουν πιο εξονυχιστικά, τους χώρους στους οποίους συχνάζεις για να βρουν και τα υπόλοιπα (έλα τώρα, λέγε που είναι), θα σου τσιμπήσουν τον υπολογιστή (πάνε οι τόσες ταινίες), θα αναζητήσουν τους συνενόχους σου και τις επαφές σου, θα ερευνηθείς για κρησφύγετα (πάει το πονηρό εξοχικό), θα σου κατασχέσουν το κινητό (πάει και το iphone) και την ατζέντα (δερμάτινη) κλπ.

Όλα αυτά θα τα υποστείς επίσης, αν αποφασίσεις αφού την έχεις γλυτώσει από το μη νομοταγή μαγαζάτορα ή τραπεζοϋπάλληλο, να το πας μόνος σου στην αστυνομία.

Εκεί βέβαια μπορεί να συμβεί το εξής απλό (και με αυτό ξεκινάμε τις «ιστορίες-μαρτυρίες» που έχουν ακουστεί. Και οι μισές να είναι αλήθεια, δεν παύουν να απεικονίζουν μία κατάσταση):

Ανθρωπάκος: _εεε, κύριε όργανο, βρήκα ένα πλαστό, τι να το κάνω;
Αστυνομικός: _Κοίτα, πάρτο και φύγε, άστο καλύτερα γιατί θα μπλέξεις.

Κι οι ίδιοι αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο του νόμου και την ταλαιπωρία του πολίτη.

Άλλο, με διακοσάρικο που δεν έχει φύγει με τις πρώτες 3 απόπειρες σε περίπτερο, φούρνο και super market, και τώρα πάμε για βενζινάδικο:
_20 ευρώ βενζίνη
Βενζινάς: _ΟΚ.
_Δε μου λες;
Βενζινάς: _Έλα.
_Μηχάνημα για πλαστά έχεις;
Βενζινάς: _Όχι, γιατί; Έχει κανένα πλαστό;
_Ναι, ορίστε (δίνει το 200ρικο)
Κι αφού ο βενζινάς εξήγησε τους λόγους για τους οποίους το χαρτονόμισμα είναι αληθινό, και «να δες εδώ», και «κοίτα κι εκείνο», έδωσε €180 ρέστα.

Άλλο με κατάθεση μεγάλου ποσού στην τράπεζα που μαζεύτηκε από πολλά φακελάκια σε γάμο:
ΤΡ: _Κύριε ένα πενηντάρικο είναι πλαστό.
_Σοβαρά; Για φέρε το;
ΤΡ: _Ορίστε.
_Να πάρε αυτό. Περνάει;
ΤΡ: _Περνάει.
_Ωραία, ευχαριστώ.
ΤΡ: _Κι εγώ ευχαριστώ.

Εδώ σε κάνουν οι τράπεζες να πιστεύεις ότι κι αυτές αν βρουν κανένα πλαστό, κοιτάνε να το σπρώξουν (βλ. αναφορές για πλαστά χαρτονομίσματα που έχουν γίνει ανάληψη από ΑΤΜ).

Συμπερασματικά, η αντιμετώπιση του πολίτη είναι τέτοια, και η γκρίζα ζώνη του νόμου τόσο παχιά, που η συμπεριφορά του κόσμου μάλλον τείνει περισσότερο προς το «ου μπλέξεις». Σου λέει «καλύτερα 1 νόμισμα πίσω στην κυκλοφορία παρά να τραβιέμαι».

Αν τα πράγματα ήταν όντως διαφορετικά, θα μπορούσαν περισσότερα από αυτά να απομακρύνονται από την κυκλοφορία (όχι πως το χρήμα αυτό καθ’αυτό έχει καμία πραγματική αξία πέραν της ονομαστικής, αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα για το τραγικό μονεταριστικό σύστημα που μας περιβάλει).

Τελικά, στ’ αλήθεια κύριε όργανο, αν βρω ένα πλαστό, … τι να το κάνω;;;