Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Άρρωστη κατάσταση...

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αρρωσταίνουν ποτέ.

Υπάρχουν άνθρωποι που κατά καιρούς αρρωσταίνουν όταν εκτεθούν σε κάποιο ιό.

Υπάρχουν και άνθρωποι που αρρωσταίνουν συνέχεια.

Εγώ από την πρώτη κατηγορία στην οποία βρισκόμουν για μιάμιση δεκαετία, πέρασα αυτόματα στην τρίτη. Πέρυσι, ίσως ήταν εξαιτίας της μικρής που κάθε λίγο και λιγάκι έφερνε δωράκια από τον παιδικό, μια και ήταν η πρώτη της χρονιά.

Φέτος όμως είναι διαφορετικά.

Χωρίς λόγο και αιτία τραβάω κάτι 40.5 πυρετό και κάνω 5-6 μέρες να βγω από τον τάφο. Μετά, πάλι χωρίς προφανή λόγο και αιτία αποκτάω βήχα που με κάνει σχεδόν να ξερνάω.

Τα φάρμακα, στα πρώτα στάδια τουλάχιστον δείχνουν ανεπαρκή.

Εν μέρει πιστεύω ότι τα μικρόβια δεν φεύγουν ποτέ, πέφτουν σε χειμερία νάρκη, ή μάλλον θερινή καλύτερα, μέσα στα πνευμόνια μου, και κάθε χειμώνα που ξυπνάνε, ξεκινάμε την ίδια ιστορία.

Ο βασικός λόγος όμως νομίζω ότι είναι ο εξής:

Αν μπορούσαμε να δούμε μέσα στο αίμα όπως εκείνη η σειρά που κάποιοι βλέπαμε μικροί,




θα βλέπαμε ότι μόλις μπαίνει ο ιός μέσα στο σώμα, δίνει κάπου ραντεβού με τα αντισώματα, και όλοι μαζί πάνε και πίνουν μπυρόνια.

Και ο επόμενος ιός, μαζί με τα νέα αντισώματα από τα φάρμακα πάνε και βρίσκουν τους υπόλοιπους και απλώς η παρέα μεγαλώνει.

Έτσι όπως το κόβω, πρέπει να βάλω μέσα κάποιον που δεν κάνει συμβιβασμούς.

Οπότε απόψε θα πλακωθώ στα ρακόμελα.

Το πολύ πολύ να μη γίνει τίποτα, αλλά θα με νοιάζει λιγότερο, γιατί θα είμαι ντίρλα.

Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

Διαλέξτε και κλάψτε...

Όχι πως δεν βρίσκουμε καθημερινά πράγματα με τα οποία μπορούμε να απογοητευτούμε. Όχι πως δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο το να είναι κανείς απαισιόδοξος. Πιστεύω μάλιστα ότι ο απαισιόδοξος είναι πάντα καλύτερα προετοιμασμένος από τον αισιόδοξο, καθώς ετοιμάζεται για το χειρότερο, ενώ ο αισιόδοξος απλώς ελπίζει για το καλύτερο. Τέλος πάντων, άλλη κουβέντα αυτή.

Η χθεσινή ημέρα είχε 2 χαρακτηριστικά πράγματα πάντως με τα οποία μπορούμε να λυπηθούμε. Ο Μπένι αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και 2 άνθρωποι χαροπαλεύουν από τα χθεσινά επεισόδια στον αγώνα του βάζελου με το γαύρο. Προσωπικά δεν έχω κανένα ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο και δεν υποστηρίζω καμία ομάδα, οπότε ελπίζω να μην ενοχλεί το βάζελο που τον λέω βάζελο και το γαύρο που τον λέω γαύρο.

Τα γεγονότα στον αγώνα ήταν τραγικά, δεν μπορεί να χαρακτηριστούν κάπως διαφορετικά αφού υπήρξαν τραυματισμοί και κάποιοι άνθρωποι ίσως πεθάνουν από αυτό. Ήταν όμως και ανούσια γιατί ίσως έγιναν απλώς για να γίνουν. Μέχρι και οι βάζελοι νομίζω ότι συμφωνούν με αυτό.

Ωραίαιαιαιαιαιααα.... Κέρδισε και πάλι ο αθλητισμός. Βέβαια θα μου πεις, φιλαράκο, δεν ασχολείσαι, να μην έχεις άποψη! Άντε και γα**σου... Οπότε αυτό θα κάνω. Απλώς πάντα δεν με αφήνει αδιάφορο πως γίνεται δύο διαφορετικοί άνθρωποι που ίσως έχουν κάποιους τομείς στη ζωή τους κοινούς (δουλειά π.χ.) να θέλει ο ένας να χύσει το αίμα του άλλου στην κυριολεξία, βασισμένος στο τι χρώμα φανελάκι γουστάρει να έχει ο μαντράχαλος που κλωτσάει το κατσικοκούβαρο.

Κι έτσι για κερασάκι, είμαι σίγουρος γι' αυτό που λέω, γιατί εχθές το βράδυ που δίπλα στον Ηλεκτρικό του Πειραιά ήταν καμιά 200αριά οπαδοί (μονόχνοτοι και μανιασμένοι, και όχι φίλαθλοι) και πανηγύριζαν, έτσι και τους φώναζα "γα***ται ο Θρύλος κι ο Πειραιάς" χωρίς κανέναν απολύτως λόγο (γιατί ξαναλέω δεν υποστηρίζω καμία ομάδα) υπάρχει καμία περίπτωση κάποιος από αυτούς να το συζητούσε; Κάτσε ρε φιλαράκο γιατί το λες αυτό, κάτσε να το συζητήσουμε, και η άποψή σου σεβαστή; Παπάρια! Σε λιγότερο από 2 λεπτά τουλάχιστον 3 λίτρα από το αίμα μου θα ζέσταινε την άσφαλτο. Κι όποιος αλήθεια νομίζει το αντίθετο, να μου το πει...

Τώρα για τις εκλογές που έγιναν εχθές, για να "εκλέξουν" αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, ανάμεσα στον 1 που έβαλε υποψηφιότητα, και ήταν ένας από τους υπεύθυνους της σημερινής κατάστασης, και που βούτηξαν κι από ένα 2ευρω από τον καθένα για να ψηφίσουν και που πανηγυρικά "κέρδισε" ο Μπένι, τι να πω. Καλύτερα θα ήταν αν έβγαινε ο Μπένι Χιλλ.

Μα σοβαρά τώρα...

Δεν αναρωτιέται κανείς για ποιο λόγο κάποιοι από τους πασόκους είναι πασόκοι εκ πεποιθήσεως και συνεχίζουν το σενάριο πονάω αλλά μ'αρέσει;

Κι ένα παραπάνω, οι ίδιοι που το κάνουν αυτό είναι τόσο δύσκολο να το αντιληφθούν για τον εαυτό τους; Ή μήπως όταν κάτι συμβαίνει σε εμάς τους ίδιους, είναι τόσο κοντά μας, τόσο μπροστά στη μύτη μας που δεν μπορούμε να το δούμε;