Σήμερα ψηφίζεται ο προϋπολογισμός 2013. Εδώ υπάρχει ένα προσχέδιο (είναι πιο προσιτό στο μάτι) και εδώ είναι ο προϋπολογισμός 2013 όπως κατατίθεται στη Βουλή προς ψήφιση (είναι 160 σελίδες, και μπορεί να σας απασχολήσει για αρκετό καιρό στην τουαλέτα).
Περιλαμβάνει αρχικά τις οικονομικές εξελίξεις και προοπτικές, και λέει πως η παγκόσμια κρίση έπεσε στα κεφάλια μας σαν το σφυρί του Θωρ, και πως δύσκολα θα πρέπει να περιμένουμε κάτι καλό άμεσα, έτσι για να μας υπενθυμίσει το κλίμα στο οποίο βρισκόμαστε. Δε λέω πλέον "για να μας βάλει στο κλίμα" γιατί ακόμα και οι πιο βραδύστροφοι, κάτι έχουν αρχίσει να ψυλλιάζονται.
Περνάει στο επόμενο κεφάλαιο της δημοσιονομικής πολιτικής και ενσωματώνει όλα αυτά που ψηφίστηκαν στο μνημόνιο 3 γιατί άλλωστε εκεί πάνω πατάει το τι θα εισπράξουμε και τι θα ξοδέψουμε τη χρονιά που έρχεται (το πιθανότερο δηλαδή είναι ότι θα έρθει, παρ' όλες τις δυσοίωνες προβλέψεις, και σε πείσμα μάλιστα των Μάγια για τις 21/12/2012).
Το τρίτο κεφάλαιο είναι αυτός καθ' αυτός ο προϋπολογισμός, δηλαδή τι θα φάμε, τι θα πιούμε και τι θα αρπάξει ο κώλος μας (κυρίως το τελευταίο).
Για κάποιο διεστραμμένο λόγο, διαβάζοντας το προσχέδιο, αυτό που τράβηξε την προσοχή μου και διάβασα στη συνέχεια στον προϋπολογισμό είναι το τέταρτο κεφάλαιο που αφορά στο δημόσιο χρέος. Η γενικότερη ιδέα που δημιουργείται σε όλους εμάς τους κοινούς θνητούς που δε σκαμπάζουμε και πολύ από οικονομικά είναι ότι η καθημερινότητα μας συνεχώς δυσκολεύει με τα μέτρα που παίρνονται, υποτίθεται για να βγούμε από τη κρίση του χρέους και να επιστρέψουμε στην ανάπτυξη, παρ' όλ' αυτά, το χρέος μεγαλώνει. Βέβαια δεν αποτελεί και παράδοξο αν σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά γίνονται για να μειώσουμε το έλλειμμα, πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα μπαίνουμε μέσα πολύ, θα μπαίνουμε μέσα λίγο. Όμως από τη στιγμή που έτσι κι αλλιώς μπαίνουμε μέσα, συμπερασματικά το χρέος μόνο να αυξάνεται μπορεί.
