Άρρωστη κατάσταση...

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αρρωσταίνουν ποτέ.

Υπάρχουν άνθρωποι που κατά καιρούς αρρωσταίνουν όταν εκτεθούν σε κάποιο ιό.

Υπάρχουν και άνθρωποι που αρρωσταίνουν συνέχεια.

Εγώ από την πρώτη κατηγορία στην οποία βρισκόμουν για μιάμιση δεκαετία, πέρασα αυτόματα στην τρίτη. Πέρυσι, ίσως ήταν εξαιτίας της μικρής που κάθε λίγο και λιγάκι έφερνε δωράκια από τον παιδικό, μια και ήταν η πρώτη της χρονιά.

Φέτος όμως είναι διαφορετικά.

Χωρίς λόγο και αιτία τραβάω κάτι 40.5 πυρετό και κάνω 5-6 μέρες να βγω από τον τάφο. Μετά, πάλι χωρίς προφανή λόγο και αιτία αποκτάω βήχα που με κάνει σχεδόν να ξερνάω.

Τα φάρμακα, στα πρώτα στάδια τουλάχιστον δείχνουν ανεπαρκή.

Εν μέρει πιστεύω ότι τα μικρόβια δεν φεύγουν ποτέ, πέφτουν σε χειμερία νάρκη, ή μάλλον θερινή καλύτερα, μέσα στα πνευμόνια μου, και κάθε χειμώνα που ξυπνάνε, ξεκινάμε την ίδια ιστορία.

Ο βασικός λόγος όμως νομίζω ότι είναι ο εξής:

Αν μπορούσαμε να δούμε μέσα στο αίμα όπως εκείνη η σειρά που κάποιοι βλέπαμε μικροί,

θα βλέπαμε ότι μόλις μπαίνει ο ιός μέσα στο σώμα, δίνει κάπου ραντεβού με τα αντισώματα, και όλοι μαζί πάνε και πίνουν μπυρόνια.

Και ο επόμενος ιός, μαζί με τα νέα αντισώματα από τα φάρμακα πάνε και βρίσκουν τους υπόλοιπους και απλώς η παρέα μεγαλώνει.

Έτσι όπως το κόβω, πρέπει να βάλω μέσα κάποιον που δεν κάνει συμβιβασμούς.

Οπότε απόψε θα πλακωθώ στα ρακόμελα.

Το πολύ πολύ να μη γίνει τίποτα, αλλά θα με νοιάζει λιγότερο, γιατί θα είμαι ντίρλα.