Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

Με λεωφορεία και με τρένα

Έχοντας λοιπόν εδώ και λίγο καιρό ξεπεζέψει, μόνιμα αυτή τη φορά, ζω από κοντά τα ΜΜΜ, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (όχι Μαλακίας). Δεν έχω πέσει βέβαια ακόμα σε απεργία να παίξουν τα διαόλια μου, αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός του άρθρου.

Τα ΜΜΜ είναι ένας άλλος κόσμος από αυτόν που έχει συνηθίσει κάποιος με αυτονομία κίνησης. Για την ακρίβεια είναι ακριβώς ο αντίθετος. Ο ένας, μοναχικός, ο άλλος σου επιβάλλει όλη την κοινωνικότητα που δεν έχεις ζήσει τα τελευταία 30 χρόνια, και την οποία μάλιστα προσπαθείς να αποφύγεις εδώ και 30 χρόνια. Τις ώρες αιχμής, θα βρεθείς με τόσο πολύ κόσμο γύρω σου, όπου η προσωπική φυσαλίδα του ενός υπερκαλύπτει αυτή του άλλου, όπου ο προσωπικός χώρος σου παραβιάζεται από περισσότερες από 2 ή 3 μεριές, και που ο μόνος τρόπος να γλιτώσεις την παράνοια της στενής επαφής με άλλους ανθρώπους είναι να τους θεωρήσεις αντικείμενα.

Αυτό άλλωστε εξηγεί το πως γίνεται τόσοι άνθρωποι να είναι ο ένας δίπλα στον άλλο για μισή ώρα, πρακτικά ο ένας μέσα στη μούρη του άλλου, και να μην ανταλλάσσουν ούτε μισή κουβέντα. Είναι γιατί ο ένας θεωρεί τον άλλο άψυχο αντικείμενο ώστε να ενοχληθεί όσο το δυνατόν λιγότερο από την παραβίαση του προσωπικού του χώρου. Μάλιστα η θεώρηση αυτή είναι αρκετά ισχυρή που μπορεί να σε ξαφνιάσει το γεγονός όταν κάποιος από τους γύρω όντως μιλήσει. Ή σου μιλήσει.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και αυτοί που σπάνε αυτό το κατεστημένο, είτε από ανάγκη, είτε λόγω νοοτροπίας, είτε από έλλειψη αίσθησης σεβασμού για το διπλανό, είτε από αδιαφορία για τους άτυπους κανόνες ενός χώρου προσωρινού, μεταβατικού, και ξένου για τον καθένα. Είτε όλα μαζί.

Το ότι συναντάω έναν τέτοιο κάθε μέρα, με έκανε να θέλω να τους κρατήσω στη μνήμη μου.

Τη μία φορά ήταν ένας τυπάς, καμπούρης, μαζεμένος, σκυφτός, με περίεργη φάτσα, στραβά και λερωμένα δόντια, μύριζε, έβηχε, κι ερχόταν ενοχλητικά κοντά στη μούρη του καθενός για να του ζητάει λεφτά για να πάρει κάτι να φάει. Όπως έχω παρατηρήσει και στο παρελθόν, δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος αν ο άλλος λέει αλήθεια ή σε δουλεύει. Ανεξάρτητα από αυτό όμως, η εικόνα που πουλούσε ήταν πολύ χάλια για να του αποφέρει έσοδα, παρά μόνο ίσως λόγω οίκτου.

Η επόμενη ηλίθια, ήταν ένα κοριτσάκι, στάνταρ ανήλικο (και ανεγκέφαλο μάλλον), ντυμένη με "cool" ρούχα, καπέλο addidas για να μην την ενοχλεί ο ήλιος (ήταν ένα σκοτεινό και βροχερό απόγευμα), στυλ rapper wanna be, και είχε στη μισοσκισμένη τσέπη του μπουφάν της, το ροζ κινητό της να παίζει στη διαπασών ραπιές. χωρίς ακουστικά. Γιατί έτσι γουστάρουμε εμείς οι rapper. Είμαστε αντιδραστικοί, δε φοβόμαστε για την τέχνη μας, και τη μοιραζόμαστε απλόχερα με όλο τον κόσμο. Θέλει δε θέλει!

Η επόμενη ήταν από αυτές που η ανάγκη την έκανε να ζητιανεύει, μια "απόβλητη της κοινωνίας που την έσπρωξε στο περιθώριο", όπως περιέγραφε η ίδια τον εαυτό της και που ζητούσε βοήθεια για τα στοιχειώδη, μοιράζοντας στον κόσμο απλόχερα την πληροφορία ότι έχει AIDS. Βέβαια, ο κόσμος δε μασάει, είναι ενημερωμένος, γνωρίζει, έχει ξεπεράσει όλες του τις φοβίες, τις προκαταλήψεις και τους ρατσισμούς μέσα από τη δύναμη της γνώσης. Τώρα πως γίνεται σε ένα βαγόνι πήχτρα, να πάει από τη μία μεριά στην άλλη χωρίς να αγγίξει κανέναν, ακόμα απορία το έχω. Ήταν σαν μία μαύρη τρύπα που στην κίνησή της παραμορφώνει το χώρο γύρω της.

Στο λεωφορείο, από την πρώτη φορά που ξαναμπήκα πρόσφατα, διαπίστωσα ότι ισχύει ακόμα αυτό που ήξερα από τότε που πήγαινα σχολείο. Η τελείως ανεγκέφαλη σκέψη που κάνουν οι περισσότεροι, ομολογώ ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου, "αν δεν χτυπήσω το κουδούνι, δεν μπορώ να κατέβω". Παραβλέπουν δηλαδή το ότι κάποιος έχει χτυπήσει ήδη το κουδούνι, άρα το λεωφορείο έτσι κι αλλιώς θα σταματήσει. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα τελευταία 100 μέτρα πριν τη στάση ακούς ΝΤΙΝ-ΝΤΙΝ-ΝΤΙΝ-ΝΤΙΝ-ΝΤΙΝ-ΝΤΙΝ-ΝΤΙΝ-ΝΤΙΝ-ΝΤΙΝ-ΝΤΙΝ-ΝΤΙΝ... Βλάκες.

Σε παρόμοια κατηγορία ηλιθίων ανήκουν και αυτοί που παίρνουν τα τελευταία 200 χρόνια το μετρό και δεν τους έχει κάνει ακόμα εντύπωση ότι στις κυλιόμενες σκάλες "δεξιά στεκόμαστε - αριστερά ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ" με αποτέλεσμα, μόλις το πρώτο βλήτο αποφασίσει να σταματήσει αριστερά, τότε έχουμε 2 ωραίες σειρές που στέκονται. Και ο βιαστικός; Α, ναι! Ας κόψει το λαιμό του.

Εκτός αν αυτοί που δεν περπατάνε είναι αυτοί:
Τότε εντάξει! Περιμένουμε όλοι!!!

Ύστερα από μερικές μέρες ακόμα, διαπιστώνω ότι το πακέτο "AIDS-περιμένω να βγάλω σύνταξη-έχω ένα μικρό επίδομα-βοηθήστε με" παίζει πολύ. Καθημερινά για την ακρίβεια. Όλοι αυτοί πάντως δεν παραλείπουν να κάνουν και τον κοινωνικό και πολιτικό σχολιασμό της κατάστασης που "όλοι περνάμε" και πως "όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε", και "να κι εγώ όπως κι εσείς είμαι" οπότε "βοηθήστε με".

Σε κάθε περίπτωση πάντως ακόμα και τόσος κόσμος μαζεμένος να υπάρχει, αυτό που βλέπω είναι ότι σε ένα βαγόνι υπάρχουν 50 άτομα, ο καθένας μόνος του. Και λες και δεν έφτανε αυτό, έχεις και τον κάθε παπάρα κάθε λίγο και λιγάκι να σου πάρει τα λίγα κέρματα που σου άφησε το κράτος για να βγάλεις το μήνα.

Αμ δε, που θα πάρεις κι εσύ! Το κουβαδάκι σου και σ' άλλη παραλία!

4 σχόλια:

  1. Το πραγματικά παράξενο στη όλη υπόθεση των ΜΜΜ τα οποία τα αποφεύγω σαν το διάολο είναι πως όταν πάμε στο εξωτερικό δεν έχουμε κανένα δισταγμό να τα χρησιμοποιήσουμε. Ούτε γκρίνια. Ναι, δεν έχουμε το αυτοκινητάκι μας αλλά ταξάκι έχει αμα θέλουμε. Όχι θα πάρουμε λεωφορειο, μετρό και δε θα βγάλουμε και άχνα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Και μιλάμε για βρωμερά μετρό καμια σχέση με το δικό μας...Κι εγώ το ίδιο κάνω. Ανεξήγητο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ρε, εκεί είναι για την εμπειρία, είναι απλό.
    Επίσης, επειδή είμαστε διακοπές, δεν βιαζόμαστε ιδιαίτερα να πάμε κάπου.
    Κι εγώ αυτό κάνω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή