Επιστροφή... που;

Σήμερα διαπίστωσα γιατί κάποιος που μένει μόνιμα στην Αθήνα βρίζει την ώρα και τη στιγμή, ενώ κάποιος που την επισκέπτεται περνάει από απλώς ευχάριστα, μέχρι που μπορεί να ανανεωθεί κι όλας.

Ήταν τόσο απλό, που ήταν μπροστά στα μάτια μου χωρίς να μπορώ να το δω:

Τον επισκέπτη, η Αθήνα, δεν προλαβαίνει να τον αγγίξει.

Αυτό πρόλαβα να το καταλάβω σήμερα το πρωί, που η επίδραση της Αθήνας δεν με έχει πιάσει ακόμα.

Γι' αυτό είμαι ακόμα ήρεμος. Γι' αυτό δεν έβρισα κανέναν στο δρόμο. Γι' αυτό ήρθα στη δουλειά οδηγώντας ήρεμα κι όχι νευρικά.

Δεν έχει επιδράσει ακόμα η αποξένωση, το άγχος, ο ρυθμός, η βρώμα, ο φόβος, το απρόσωπο, η αδιαφορία, η απόγνωση, η κλειστοφοβία, το μπουλούκι, το τρέξιμο, ο ανθρωπάκος που έχουμε δίπλα και μέσα μας.

Ας ευχαριστηθώ λοιπόν τις λίγες ώρες που μου μένουν μέχρι να γίνω πάλι αυτό που είμαι κάθε μέρα.

Καλώς ήρθα.