Αγανακτισμένοι... με ποιον;

Η απάντηση δείχνει προφανής, όμως υπάρχει κι άλλη διάσταση.

Προφανώς υπάρχει η αγανάκτηση με

το μνημόνιο,

την τρόικα,

τα μέτρα,

τις μειώσεις μισθών,

συντάξεων,

την αύξηση της φορολογίας,

την ακρίβεια,

την εξαθλίωση,

τη φοροδιαφυγή,

τη διαφθορά του πολιτικού συστήματος,

την ατιμωρησία των πολιτικών, τους νόμους και τα παραθυράκια που οι ίδιοι περνάνε για να καλύπτουν τους κώλους τους,

την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος χωρίς να ξέρουμε τελικά "που πήγαν τα λεφτά",

την ανικανότητα του κράτους να μαζέψει τα χρήματα που του οφείλονται,

την ανικανότητα να αξιοποιήσει την περιουσία που μπορεί να αποφέρει έσοδα,

την κατά βούληση καταστρατήγηση του συντάγματος,

τα προκλητικά προνόμια των βουλευτών τη στιγμή το επίπεδο διαβίωσης του υπόλοιπου κόσμου συνεχώς πέφτει,

την αυθαίρετη δίχως λογική ξένη παρεμβατικότητα στις εσωτερικές υποθέσεις,

το ότι δεν έχει πληρώσει κανείς για όλα αυτά αλλά μόνιμα είναι ο απλός πολίτης που καλείται να επιβαρυνθεί τις όποιες κάθε φορά συνέπειες,

και άπειρα άλλα που τρώμε στη μάπα πάααρα πολλά χρόνια τώρα...

Αλλά εκεί θέλω να καταλήξω... Αυτά, δεν είναι καινούργια...

Υπήρχαν πολύ παλαιότερα από την "κρίση".

Δεν ενοχλούσαν κανέναν όμως γιατί μαζί με αυτά υπήρχε
το βόλεμα του δημοσίου υπαλλήλου,
τα υψηλά και άσκοπα επιδόματα,
η κατακόρυφη αύξηση των εισοδημάτων με την αντίστοιχη έκρηξη των δανεικών (α, ρε Παπανδρέου, "Τσοβόλα δώσ' τα όλα" κλπ) μετά τη χούντα,
η καλοπέραση (με δανεικά λεφτά που τότε δεν ενοχλούσε κανέναν),
η κατακόρυφη άνοδος του βιοτικού επιπέδου (πάλι με δανεικά),
η ρουσφετομανία και η ψηφοθηρία που μας έφτασε με 750.000 δημόσιους υπαλλήλους,
οι πολιτικοί που έγλυφαν και οι πολίτες που τα έχαφταν,
τα πολιτικά και οικονομικά σκάνδαλα που περνούσαν απαρατήρητα γιατί δεν μας ένοιαζε και πολύ να τιμωρήσουμε κάποιον γιατί έλα μωρέ, λεφτά υπάρχουν (δανεικά είπαμε, μην το ξεχνάμε, αλλά τότε το ξεχνούσαμε),
και όλα αυτά που τότε ήμασταν πολύ τυφλοί για να δούμε αλλά τώρα ξαφνικά έγιναν αγκάθι στον κώλο, και μάλιστα πολύ βαθιά χωμένο.

Και τι, δηλαδή; Δεν πρέπει να αγανακτούμε;
Πρέπει! Και καλά κάνουμε.

Μέρος της αγανάκτησης όμως πρέπει να πάει και στους ίδιους μας τους εαυτούς.
Αυτοί που ακολούθησαν την τακτική της Ελλάδας (δανείζομαι ασύστολα και ζω πέρα από τις δυνατότητές μου) για τους προφανείς λόγους και οι υπόλοιποι, οι κακομοίρηδες, που ζούσαν με αυτά που έβγαζαν γιατί δε θεώρησαν ότι είναι ακόμα ώρα να κάνουν κάτι...

Όπως και να 'χει, και με την τωρινή αγανάκτηση, θα αλλάξει κάτι;
Όπως πάει εκείνο το ανέκδοτο, οι 300 της βουλής που δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι δεν πάει καλά, κι έλεγαν "να αλλάξουμε τη διακόσμιση στη βουλή" κι άλλος έλεγε "να βάλουμε πολλές σημαίες μέσα για να τονώσουμε το εθνικό φρόνημα των βουλευτών" και άλλες τέτοιες προτάσεις. Μια γρια καθαρίστρια λοιπόν τους λέει, "ξέρετε, πριν από εδώ ήμουν τσατσά σε μπουρδέλο, κι όταν οι δουλειές δεν πήγαιναν καλά, δεν αλλάζαμε τους καναπέδες, τις πουτάνες αλλάζαμε".

Τι θέλω να πω. Καλή η αγανάκτηση, καλοί και οι θεσμοί, και η δημοκρατία, και η δικαιοσύνη και το σύνταγμα... Κάποιον να τα εφαρμόσει δεν έχουμε.

Τις πουτάνες είναι που πρέπει να αλλάξουμε.

Κι εκεί ξεκινάει το δράμα.

Δηλαδή άντε και φεύγει ο Γιωργάκης. Δηλαδή ποιος ακριβώς θα κάνει αυτό που πρέπει, και θα εφαρμόσει το σύνταγμα, και θα αποδώσει δικαιοσύνη, και θα φέρει την Ελλάδα σε καλύτερες μέρες;

Ο Σαμαράς;
Ο Καρατζαφέρης που θέλει να λακίσει;
Ο Τσίπρας που κοιμάται, και νομίζει ότι είναι άγιος και λέει ότι η αγανάκτηση του κόσμου πάει στα 2 κυβερνώντα κόμματα και όχι στον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο;
Η Παπαρήγα μήπως;
Ο Αλαβάνος;



Είμαστε σοβαροί;

Μακάρι το πάθημα να γίνει μάθημα και την επόμενη φορά, ΑΝ υπάρξει επόμενη φορά, ΑΝ επιβιώσουμε ως έθνος για να υπάρξει επόμενη φορά, να είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι και περισσότερο σώφρωνες...