Τύποι που σου σπάνε τ' αρχίδια

Σκεφτόμουν, πόσοι δεν είναι αυτοί που καθημερινά μας τα ζαλίζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο; Κι ενώ προσπαθούσα να σκεφτώ και να θυμηθώ, ξαφνικά μου ήρθε: Δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα. Απλώς θα δώσω λίγες μέρες στον εαυτό μου. Δεν μπορεί, τους περισσότερους θα τους συναντήσω. 
Κι αν συναντήσω κι άλλους στην πορεία, μπορεί να πάμε και για δεύτερο μέρος.
Πάμε λοιπόν. Μερικοί από αυτούς:

1. Ο τυπάς με το κομπολόι

Είναι συνήθως μεγάλης ηλικίας, τόσο μεγάλης που να νομίζει ότι έχει πλέον το δικαίωμα να σπάει αρχίδια χωρίς να του τη λένε. Το κομπολόι του είναι λες κι έχεις ενώσει καρύδια με σπάγκο και όταν το χτυπάει ακούγεται από την άλλη μεριά του βαγονιού, ακόμα κι αν έχεις ακουστικά στ' αυτιά. Το ύφος του είναι το πιο φυσιολογικό στον κόσμο, λες κι έχει γεννηθεί για να κάνει μόνο αυτό. Αν τον κοιτάξεις επίμονα μπας και καταλάβει η κούτρα του, σε κοιτάζει με ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του την ίδια απορία με την οποία κοιτάει το ρακούν που βρίσκει ένα αυγό στρουθοκάμηλου στη φωλιά του. Η μόνη αντίδραση που προκαλεί είναι να τον καρυδώσεις. Ρε βλακάκο; Δεν το βάζεις στην τσέπη σου, μπας και βγεις ζωντανός από το τρένο; Άντε μπράβο.

2. Ο τυπάς με το mp3, mp4, iphone, ipod, ipad, i-στο διάολο με ακουστικά και τέρμα τη μουσική

Ο συγκεκριμένος, δεν έχει επαφή με τον έξω κόσμο, οπότε δεν έχει επίγνωση του ότι μπορεί να ενοχλεί. Αλλά για να έχεις επίγνωση γενικά, πρέπει να έχεις και εγκέφαλο.

Ωραία, είναι πρωί. Προσπαθείς να ξυπνήσεις. Ωραία. Όλοι μας! Βάζεις παπάολα να ακούσεις, και το βάζεις τέρμα, γιατί πρωί πρωί θυμήθηκες τη μητρική σου γλώσσα. Την ώρα που το βάζεις να παίζει, δεν μπορείς να απομακρύνεις λίγο τα ακουστικά από τα αυτιά σου για να δεις τι επίδραση έχει στο περιβάλλον, ή τέλος πάντων αν ακούγεται σαν 6 σαραντάρια ηχεία στο τέρμα; Όχι, ε; Εγώ είμαι μαλάκας που το κάνω, ε;

3. Οι ταξιτζήδες

Αναφέρομαι στους ταξιτζήδες που έχουν ένα ύφος "εγώ που έχω φάει την πιάτσα με το κουτάλι" και που νομίζουν ότι λόγω αυτού, οι υπόλοιποι τρώνε κουτόχορτο και μπορούν να τους κοροϊδεύουν και να τους κλέβουν. Και πριν προλάβετε να μου θιχτείτε οι υπόλοιποι γιατί το πτωχό πλην τίμιον επάγγελμά σας δεν έχει τέτοιου είδους μιάσματα, σας έχω νέα: ΕΧΕΙ! Και σε αυτούς αναφέρομαι.
Παρεμπιπτόντως, αυτές εδώ είναι οι χρεώσεις όταν παίρνεις ταξί.
Έτσι λοιπόν, όταν παίρνεις ταξί από το λιμάνι για να διανύσεις μία απόσταση μη ικανή να καλύψει την ελάχιστη χρέωση (κι αυτό το ξέρεις ότι το ξέρει κι αυτός γιατί δε βάζει καν το ταξίμετρο να δουλέψει) τι πρέπει να πληρώσεις;
€3,16 η ελάχιστη χρέωση + €1,07 γιατί το πήρες από το λιμάνι + 2 φορές τα €0,40 που έχεις μια βαλίτσα και μια κούτα, σύνολο = €5,03 με ΦΠΑ.
Κι αυτός σου λέει, θέλω €10. Είναι λέει γιατί είναι και το λιμάνι μέσα, και οι κούτες.
Παπάρια μάντολες δηλαδή.
Εγώ όταν αναγκάζομαι να έρθω σε επαφή με κάποιον τέτοιο, έχω πάντα ψιλά μαζί μου, υπολογίζω, και δίνω αυτό που πρέπει.
Τι; Θέλεις €10; Βολέψου τώρα με τ'αρχίδια μου, και τα λέμε αργότερα.
Α! Και παίρνει και μπουρμπουάρ το ΦΠΑ που ΔΕΝ αποδίδει στο κράτος γιατί δεν κόβει απόδειξη.

4. Αυτοί που ενοχλούνται από όλους τους παραπάνω και τους παρακάτω, γιατί τόσο "τέλεια" πια τα κάνουν όλα και δεν ενοχλούν κανένα;

Εγώ είμαι αυτός.

Το 'πιασες το παράδοξο που αυτοί που δεν ενοχλούν κανένα είναι στη λίστα με αυτούς που ενοχλούν;

5. Αυτοί που στη λαϊκή σου κάνουν τη στρογγυλοποίηση της αρκούδας

Διαλέγεις 3 κολοκύθια. Γιατί; Γιατί δεν θα φτιάξεις ένα ταψί κολοκύθια στο φούρνο, 2 ομελέτες με κολοκύθια και βραστά κολοκύθια με λάδι για σαλάτα.
Θέλεις 3 κολοκύθια, διότι φτιάχνεις μια μαλακία στο φούρνο με διάφορα, και θες να βάλεις και λίγο κολοκύθι μέσα.
Στην τελική, ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ!
Τα δίνεις να στα ζυγίσουν, βγάζεις τα ψιλά, σκύβεις να πιάσεις το 10λεπτο που σου έπεσε (τίποτα δεν αφήνουμε), σηκώνεσαι και σου έχει έτοιμα 5 τελάρα έτοιμα στο τρέιλερ πάνω, για να το κάτσεις στον κοτσαδόρο.
"Έλα φιλαράκι, στρογγυλά στα έκανα, πενήντα ευρουλάκια, 'νταξ';"
ΟΧΙ ΡΕ, δεν είναι 'νταξ'.

Ένας πιο πολιτισμένος διάλογος πάλι μπορεί να πάει ως εξής:
_Μισό κιλό καρότα σας παρακαλώ.
...
_4 κιλά βγήκαν, να τ'αφήσω;
_Ναι, ΑΣΤΑ, και βάλε μου μισό κιλό καρότα!

Κοντά σε αυτούς, είναι και οι κουτοπόνηροι, που έτσι κι έχουν εκείνη τη ζυγαριά ρολόι με το βέλος που δείχνει αλλού κι αλλού, βολεύει να αφήνουν πάνω το προϊόν για 4 εκατοστά του δευτερολέπτου, σου πετάνε και μια τιμή επί τόπου (γιατί πως να το κάνουμε, χρόνια στο κουρμπέτι, κομπιουτεράκια είναι τα μυαλά), κι ο κακομοίρης μένει να αναρωτιέται, γιατί ενώ είχε €1,20 το κιλό, και ζύγιζε 1,4κιλά, τελικά πλήρωσε €2.

Ασκησούλα για το σπίτι: Πόσο παραπάνω πλήρωσε; Δώρο λουκουμάκι.

6. Οι μανάδες

Αργά ή γρήγορα, λίγο ή πολύ, του καθενός η μάνα, κάποια στιγμή του έχει σπάσει τ'αρχίδια.
Τέλος.

7. Το αλλονταπό στα φανάργκια

Αγαπητέ Μουχαμάντ Καλίντ, το ξέρω ότι προσπαθείς να βγάλεις μαύρα και σήμερα το μεροκάματο που είναι 6 φορές πάνω από το δικό μου (πριν τους φόρους) καθαρίζοντας το ήδη καθαρό παρμπρίζ μου

την ώρα που περιμένω να ανάψει το πράσινο,
 












ώστε μόλις τα ματσώσεις να τα στείλεις στο Ισλαμαμπάντ από το οποίο ήρθες παράνομα, αλλά και πάλι σου έχω νέα:

ΔΕΝ ΘΕΛΩ!

Κι όταν λέω δεν θέλω, εννοώ ότι δεν θέλω ούτε όταν με πλησιάσεις, ούτε όταν με ρωτήσεις δεύτερη φορά κι εγώ πω πάλι όχι, ούτε όταν ακουμπήσεις το βρωμοφρούγκαρό σου που μοιάζει με κώλο ιπποπόταμου στο παρμπρίζ μου και πάλι σου πω να φύγεις, ούτε όταν αρχίσεις να το βρωμίζεις, γιατί έτσι γουστάρεις.

Δεν θέλω! Είναι ήδη καθαρό. Φύγε!