Αστυνομικό Τμήμα Κερατσινίου

Θέλεις - για οποιοδήποτε λόγο - να βγάλεις νέα ταυτότητα και πρέπει λόγω κατοικίας να πας στο Αστυνομικό Τμήμα Κερατσινίου γιατί εκεί υπάγεσαι;

Τη γ@μησες!!!

Πηγαίνοντας σχεδόν 4 χρόνια πίσω, είναι πολύ ζωντανές στη μνήμη μου οι μοναδικές στιγμές που για μια φορά ακόμα μου χάρισε το Ελληνικό κράτος.

Πάω ένα πρωί (μετά τις 7) παίρνοντας άδεια (προετοιμασμένος) και διαπιστώνω ότι παρ' όλο που εκείνη τη μέρα οι περιπτώσεις έκδοσης ταυτότητας ήταν μετά το μεσημέρι, βρίσκομαι ήδη τουλάχιστον 25ος στη λίστα.

"Αααα, τουλάχιστον υπάρχει λίστα εξυπηρέτησης..."

Σκάσε! Η λίστα για την οποία μιλάω ήταν ένα κωλόχαρτο που κρατούσε έξω από το αστυνομικό τμήμα ένας από τους 25, συνήθως ο πρώτος που βρέθηκε εκεί.

Εκεί μέσα έγραφαν το όνομά τους για να "πιάσουν σειρά" από τον κακομοίρη που είχε σκοπό να περιμένει για πάντα και να κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να βγάλει ταυτότητα μέχρι το χλέμπουρα που περνούσε το πρωί, έγραφε το όνομά του και ξαναπήγαινε σπίτι να κοιμηθεί.

Δεδομένο πρώτο λοιπόν: η λίστα.

Δεδομένο δεύτερο: μαθαίνουμε (τουλάχιστον φροντίζουν για την ενημέρωσή μας) από έναν στο τμήμα ότι κάθε μέρα, θα διεκπεραιωθούν 15 περιπτώσεις (και μόνο 15). Γιατί άραγε; Αλλά ας ασχοληθούμε με αυτό αργότερα.

Δεδομένο τρίτο: Από κάποιους τριγύρω που η μοίρα χτύπησε δυνατά στην καμπούρα με το βαρύ της χέρι, αυτούς δηλαδή που δεν έκαναν δουλειά με την πρώτη αλλά είχαν πάει πολλές φορές, μάθαμε ότι τις άλλες μέρες που η "εξυπηρέτηση" είναι πρωί, οι άνθρωποι πάνε από τη νύχτα για να πιάσουν σειρά.

"Ναι αλλά εσύ δεν ήσουν σε αυτή την κατηγορία..."

Σκάσε! Ήμουν!

Έπρεπε λοιπόν να στείλουν ένα φαξ σε ένα άλλο αστυνομικό τμήμα, να τους απαντήσουν από το άλλο αστυνομικό τμήμα, κι αν τη στιγμή που συνέβαινε αυτό ήταν και το φεγγάρι στη λίγωση, τότε θα μπορούσα να ξαναπάω και να κάνω την υπόλοιπη δουλειά.

Δεδομένο τέταρτο: Η ημέρα στην οποία πήγα (ή μάλλον η νύχτα) ήταν νωρίς νωρίς έναν πολύ πολύ κρύο Μάρτιο.

Δεδομένο πέμπτο: Δυστυχώς οδηγώ μηχανή και δεν έχω αυτοκίνητο για να κάτσω μέσα.

Δεδομένο έκτο: λέω δε μπορεί, μια φορά θα το κάνω. Είμαι τρελός εγώ. Θα πάω λίγο μετά τα μεσάνυχτα από το προηγούμενο βράδυ.

Συνδυάζουμε λοιπόν τα παραπάνω δεδομένα, κι έτσι βρίσκομαι λίγο πριν τη μία τη νύχτα, στο αστυνομικό τμήμα, έξω στο κρύο με 7 ώρες μπροστά μου μέχρι το πρωί.

"Ναι αλλά τουλάχιστον έτσι ήσουν πρώτος στη λίστα και δεν θα περίμενες καθόλου. Τι παραπονιέσαι;..."

Σκάσε βλάκα! 5ος ήμουν παρ' όλο που πήγα πριν τη μία μέσα στη νύχτα.

Δεδομένο έβδομο: ο καλός-κακόμοιρος κυριούλης που είχε βάρδια εκείνη τη νύχτα (την κρύα) δεεεεεν μας άφηνε να κάτσουμε μέσα για "λόγους ασφάλειας". Επειδή στα κρατητήρια είχε κρατούμενους.

Οπότε ούτε επιλογές είχαμε. Θα μπορούσαμε να έχουμε την επιλογή για το πως θα πεθάνουμε. Από το κρύο ή από τους κρατούμενους. Αλλά διάλεξαν άλλοι για μας.

Ωραία! Κρύο λοιπόν. Πάω αρχικά να βάλω το όνομά μου στην πολυπόθητη λίστα, βαράω ένα τζάμι αυτοκινήτου, κατεβάζει ο τυπάς το τζάμι, μου έρχεται η ζέστη όπως όταν ανοίγεις το φούρνο με τα κουλουράκια, λέω "που είναι η λίστα;", λέει "στο μπροστά αυτοκίνητο", πάω και βάζω το όνομά μου και πάω στο απέναντι πεζοδρόμιο και κουλουριάζομαι σε ένα μέρος που έκοβε ο αέρας.

Δεν έχει νόημα να εξηγήσω όλη τη νύχτα, αλλά τέλος πάντων, λίγο διάβασμα, λίγο ύπνος στα γόνατά μου, ξημέρωσε. Μάλιστα ένας από τους εν αυτοκινήτω επιβαίνοντες μου είπε (με τη φωνή του Γκούφη) "πωωωω, πω, έξω έμεινες, εεε; εγώ σε κοιτούσα που και που να δω αν είσαι καλά..", λέω "πάλι καλά".

Κατά τις 8 παρά 10 (8 ξεκινούσαμε τον αγώνα) σκάει μύτη στο γωνιακό καφενείο ο τυπάς με τις ταυτότητες, μπαίνει μέσα, παίρνει ένα φραπέ, περιμένει (με δική μας μεγάλη αγωνία, αυτός στ'@@ του) να περάσουν 10 λεπτά (μη τυχόν και δουλέψει από τις 8 παρά 1 και στραμπουλήξει κανένα σκουλαρίκι), και έρχεται στις 8 ακριβώς, νωχελικά νωχελικά, κοιτώντας μας μέσα από τα βρώμικα τασάκια του και πάει στο γραφειάκι του.

Εεεεκεί επάνω άρχισε η σφαγή. Και "που είναι η λίστα", και "ποιοι 15 θα περάσουν", και "γιατί δεν είναι το όνομά μου στη λίστα;", του απαντάμε "αφού ρε φιλαράκο ήρθες στις 3 μετά από τα ξύδια που έπινες, έγραψες το όνομά σου και πήγες και ξεράθηκες. Έχουμε νέα λίστα και όλοι όσοι γράφτηκαν έμειναν στο ξεροβόρι και τους έφαγε το κρύο. Και μάντεψε ποιος δεν είναι σε αυτή τη λίστα; ΕΣΥ! Μπετόβλακα!"

Με τα πολλά, η προετοιμασία μου, η ώρα που πήγα και η λίστα εξασφάλισαν ότι εγώ τουλάχιστον, εκείνη τη μέρα θα έκανα δουλειά. Όντως έκανα.

Μου λέει ο πατομπούκαλος "φιλαράκο έλα μεθαύριο να την πάρεις". Λεω "τιιιιιιι; Δε φαντάζομαι να περάσω μια από τα ίδια;" λέει "όχι, κατευθείαν θα την πάρεις", λέω "άντε να δούμε".

Κι ερχόμαστε στο θέμα της διαχείρισης: Υπάρχει αυτό το έρμο το αστυνομικό τμήμα που μεταξύ άλλων βγάζει και ταυτότητες. Είναι δυνατόν στον παπαράκο το διοικητή (και αναφέρομαι στην ιδιότητα. Το όποιο πρόσωπο είναι κάθε φορά σε αυτή τη θέση, ούτε το ξέρω ούτε έχω κάτι μαζί του. Έχω με την αρμοδιότητά του όμως) να μην έχουν πει τουλάχιστον 5 φορές ότι κάθε βράδυ υπάρχει κόσμος που διανυκτερεύει έξω από το τμήμα; Στην που**άρα του προφανώς.

Είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς ότι θα μπορούσε για παράδειγμα μέσω τηλεφώνου να σημειώνονται έστω αυτά τα 15 άτομα που θα εξυπηρετηθούν; "Φιλαράκο εσύ είσαι 16ος. Μην έρθεις αύριο, έλα μεθαύριο" ή "Σόρρυ κλείσαμε για την εβδομάδα, έλα τη Δευτέρα και θα κάνεις δουλειά". Και στην τελική γιατί 15 άτομα την ημέρα; Η διαδικασία δεν ήταν πάνω από 15 λεπτά για τον καθένα...

Αυτά. Είμαι σίγουρος ότι όοοολοι όσοι είχαν την ατυχία να εμπλακούν με το εν λόγω αστυνομικό τμήμα έχουν μία παρόμοια ιστορία να διηγηθούν.

Εβίβα σε όλους!