Μπαμπά, μήνυση!

Σε μία πρόσφατη έκλαμψη ευσυνειδησίας και αναζήτησης αυτογνωσίας, έκανα την εξής σκέψη:

Η απόκτηση παιδιού μήπως είναι καθαρά εγωιστική πράξη;

Ναι, οκ, εννοώ, εντάξει, εκτός του ότι είναι γραμμένο στο DNA μας, μόλις βλέπουμε ακόμα και θηλυκό βακτήριο να θέλουμε να διαιωνίσουμε τα γονίδιά μας, μην τυχόν και χάσουν το κελεπούρι οι επερχόμενες γενιές, εκτός από αυτό, φέρνουμε στον κόσμο ένα παιδί για το ίδιο το παιδί;

Δε νομίζω.

Καλύπτουμε δική μας ανάγκη με αυτό τον τρόπο. Μία αφελής ερώτηση που επίσης με τριγυρίζει αφορά στις γυναίκες και είναι η εξής: Αφού η ανάγκη της μητρότητας και την καταλάγιαση του "εγώ πότε θα γίνω μάνα" καλύπτεται μόλις έρθει το πρώτο παιδί, τότε ένα δεύτερο παιδί ποια ακριβώς ανάγκη έρχεται να καλύψει;

Τέλος πάντων, επειδή την τελευταία φορά που κοίταξα τον κόσμο γύρω μου (σήμερα το πρωί) δεν είδα και πολλά πράγματα να μου αρέσουν, και μάλλον κατά το πως δείχνουν τα πράγματα μόνο χειρότερα μπορούν να γίνουν, και επειδή σε βάθος χρόνου δίνουμε την ευκαιρία στα πράγματα να γίνουν ακόμα πιο δύσκολα, τι θα κάνω εγώ σε καμιά 20αριά χρόνια για να γλυτώσω τη μήνυση από τη - σήμερα - δίχρονη κόρη μου και το "ρε πατέρα, και δεν ήξερες, και δε ρώταγες, δεν έβλεπες γύρω σου τουλάχιστον;"