Χριστοπαναγίες και άλλα.

Βρίσιμο. Χριστοπαναγίες. Γαμοσταυρίδια. Ξεχεστήρια. Μπινελίκια. Όπως και να το περιγράψεις, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει: Κάνεις ότι μπορείς για να μοιάσει το βρωμόστομά σου με αυτό που βλέπει ο σκατουλατζής όταν ανοίγει το βόθρο για να τον αδειάσει.

Το βρίσιμο μπορεί να είναι προσωποποιημένο ("είσαι πολύ @ρχίδι...") όταν απευθύνεσαι σε κάποιον ή απρόσωπο ("γ@μώ την πουτ@να μου...") όταν απευθύνεσαι στην τύχη σου (αν σου χυθεί ας πούμε ο 320 βαθμών καφές πάνω στο πουλί σου λίγο πριν το meeting με τον παπάρα που θα καθορίσει την πορεία σου για τον επόμενο χρόνο).

Συχνά βρίζουμε προς εκτόνωση ("γ@μημένε θα σου ξεριζώσω τ'@@ και θα σου τα δώσω να τα φας"), ή για να υποδείξουμε ότι κάτι είναι κακό ("σου 'χω πει ένα εκατομμύριο φορές, ότι το γ@μημένο το μαχαίρι δεν το πιάνουμε γιατί θα κόψεις κανα κωλόχερο"), ή ακόμη και χωρίς λόγο ("στον π**τσο μας λουλούδια και γύρω γύρω μέλισσες" π.χ. την ώρα που περπατάμε μόνοι μας στο δρόμο).

Χρησιμοποιείται επίσης χωρίς να εννοούμε κάτι, π.χ. κατά την προσφώνηση: "έλα ρε μαλάκα". Μάλιστα όλο και περισσότερος κόσμος αποκτάει αυτό το όνομα.

Το κάνει γενικά όλος ο κόσμος. Οι κοινοί καθημερινοί άνθρωποι (ειδικά αυτοί, γιατί πάνε στις δουλειές τους κάθε μέρα, άρα βγαίνουν στο δρόμο), οι διάσημοι και καλά (όλο και κάποιο μπινελίκι έχουμε δει στο καραγκοζιλίκι που δείχνει το star και που θέλει να λέγεται "ειδήσεις"), οι πολιτικοί (πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει το μπουχέσα, εεεεε, το χοντρό, εεεεεε, τον Πάγκαλο να σκορπίζει γαμίδια εδώ κι εκεί - ωραίο παράδειγμα δίνεις χοντρέ), και γενικά όλος ο κόσμος.

Τα μικρά παιδιά, αυτά βέβαια, χωρίς να καταλαβαίνουν τι λένε, απλώς επαναλαμβάνουν αυτά που ακούνε και καταλήγουν τα τρίχρονα να λένε τη μάνα τους πουτ@να, τον πατέρα τους πούστη, τη γιαγιά κωλόγρια, και τον παππού πορνόγερο. Αλλά είπαμε, είναι μικρά και χαριτωμένα και γελάμε και δε δίνουμε σημασία, αλλά μέσα μας τρέμουμε μην πάει δέκα χρονών και λέει ακόμα τη μάνα του πουτ@να γιατί τότε δεν είναι πια χαριτωμένο.

Γενικά, όποιος έχει στόμα, μπορεί να βρίσει. Και βρίζει. Μην ακούτε κάτι καθώς πρέπει δήθεν και καλά, που λένε ότι εγώ δεν βρίζω. Για κάτσε να μπαίνει μέσα στο σπίτι καλοκαίρι με 40 βαθμούς φορτωμένος με 48 τσάντες από τη λαϊκή και το super market, 1 από τις οποίες έχει μέσα το δίκιλο παγωτό και πρέπει να τρέξει γρήγορα για την κατάψυξη για να μη γίνει νιμού, και ενώ ήδη χτυπάει το τηλέφωνο από την γκόμενα που περίμενε πως και πως και ξέρει ότι είναι αυτή, έρχεται το κωλόσκυλο και του κλείνει το δρόμο γιατί χάρηκε που τον είδε και θεώρησε ότι είναι καλή η ώρα και το μέρος για χαριτωμενιές. Δεν θα το ακούσει το γαμοσταυρίδι; Εύκολα. Λογικά θα μυρίσει και την κάτω μεριά της αρβύλας, αλλά αυτό θα γίνει στους πιο οξύθυμους.

Επίσης: οπτικά, στο γραπτό λόγο είναι πιο γεμάτο και σίγουρα πιο αστείο να βλέπεις το μπινελίκι. Το καταλαβαίνεις καλύτερα και ταυτίζεσαι με αυτόν που το εκτοξεύει. Αλλιώς είναι μαλακία να βλέπεις "ου ρε *μπιπ* που θα μου *μπιμ*, παλιό*μπιπ* *μπιπ* *μπιπ* *μπιπ* *μπιπ* του *μπιπ*. Θα σου *μπιπ* τον *μπιπ*, παλιό*μπιπ*. Αϊ και *μπιπ* *μπιπ**μπιπ* του *μπιπ**μπιπ*! Άμα σε *μπιπ* ανάποδα μωρή παλιό *μπιπ* της *μπιπ**μπιπ*, θα *μπιπ* ρε *μπιπ*. Και στα *μπιπ* μου τι *μπιπ* λες, θα σε *μπιπ* ρε βρωμό*μπιπ* καρα*μπιπ* του *μπιπ*. ...Σιχτίρ."

Στο οπτικοακουστικό βέβαια κάθεται καλύτερα το μπιπ.

«Οι βρισιές χρησιμοποιούνται εδώ και αιώνες και αποτελούν σχεδόν παγκόσμιο ανθρώπινο γλωσσικό φαινόμενο» δηλώνει ο Richard Stephens. «Επηρεάζουν συναισθηματικά κέντρα του εγκεφάλου και φαίνεται να διεγείρουν το δεξιό ημισφαίριο του εγκεφάλου, ενώ οι περισσότερες γλωσσικές εκφράσεις συνδέονται με το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου. Η συγκεκριμένη έρευνα ίσως μας δείχνει μία πιθανή αιτία γιατί οι βρισιές ξεκίνησαν να χρησιμοποιούνται σε πρώτη φάση και γιατί εξακολουθούν να υπάρχουν στην καθημερινότητά μας.»

Η ίδια έρευνα μεταξύ άλλων λέει επίσης ότι όταν χώνεις χριστοπαναγίες μπορείς να μειώσεις το σωματικό πόνο, αν κοπανήσεις το χέρι σου με το σφυρί για παράδειγμα. Μπορείτε να το δοκιμάσετε ελεύθερα στο σπίτι, απλώς μη μου ζητήσετε τα ρέστα. Ό,τι θέλετε, στον κύριο Stephens.

Έλα τώρα ανθρωπάκο να τ'ακούσεις κι εσύ που μου λες ότι είναι άσχημο να βρίζουμε τη μοίρα μας, ή την τύχη μας, ή τα θεία, ή τη μάνα κάποιου ή ότι το βρίσιμο είναι κακό.

Το βρίσιμο αποτελείται από λέξεις και τίποτα παραπάνω... Λέξεις, τη μία πίσω από την άλλη. Μπορεί να είναι τόσο κενό από περιεχόμενο όσο οι μαλακίες που ακούμε από τους πολιτικούς σήμερα. Βρίζω γιατί έτσι γουστάρω κι άμα σ'ενοχλώ, να κλείσεις τ' αυτιά σου.

Σκάσε λοιπόν κι άκου και το προσωποποιημένο βρίσιμο, γιατί αν το αξίζεις θα το λάβεις. Αν κάνεις μαλακία με αποτέλεσμα να κοντέψω να πεθάνω στο δρόμο, θα σε περάσω γενεές 14. Θα ακούσεις και για τη μάνα σου, και για το νιμού της.

Κι αν είμαι μόνος μου και κάνω εγώ μαλακία, τότε θα ακούσεις το απρόσωπο, βρίσιμο γιατί είναι απλώς λέξεις για να εκτονωθώ και δεν σημαίνουν τίποτα. Κι αν είσαι κοντά και τ' ακούσεις, στ'@@ μου. Άντε γ@μήσου λοιπόν και σταμάτα να μας τα ζαλίζεις.