Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

Ο συνδικαλισμός πέθανε. Ζήτω ο συνδικαλισμός!

Σήμερα δεν θα βρίσω.

Έτσι για αλλαγή.

Αν καταφέρω να φτάσω σε ένα λογικό συμπέρασμα σχετικά με τους άεργους υπέρμαχους των δικών μου (;) εργασιακών δικαιωμάτων που πολεμούν σε μία μάχη που περνάει από τον καναπέ και την τσέπη τους.

Ζήτημα 1ον: Πως γίνεται κάποιος που γίνεται συνδικαλιστής για να παλέψει για τους εργαζόμενους να σταματήσει να δουλεύει και να καταλήξουμε τελικά στην κατάσταση "γιατί, αυτός δούλεψε και ποτέ του για να καταλάβει τις εργασιακές μας ανάγκες;"...


Ο κάθε παπάρας που συνδικαλίζεται, εμένα μου φαίνεται ότι ψάχνει ευκαιρία για να σταματήσει να δουλεύει και να συνεχίσει να πληρώνεται. Κανένας τέτοιος θα φρόντισε να υπάρχει αυτό το δικαίωμα αποχής του συνδικαλιστή από την εργασία. Έχει διάβασμα βέβαια, δε λέω... Με την είσοδο στο συνδικαλισμό, παίρνεις κι ένα εγχειρίδιο εκπαίδευσης στην ξύλινη γλώσσα και τη μπουρδολογία, και πρέπει να το μάθεις φαρσί. 

Ζήτημα 2ον: Πως γίνεται αντί τα δύο "αντισυμβαλλόμενα" μέρη σε μία επιχείριση να μην είναι η εργοδοσία από τη μία και ας πούμε το συνδικάτο των εργαζόμενων από την άλλη, όπου η μία πλευρά προσπαθεί να δώσει λιγότερα, η άλλη να πάρει περισσότερα, και να γίνεται έτσι το παζάρι και η διαπραγμάτευση, αλλά αντί αυτού να έχουμε τη μία παρτίδα εργαζόμενων που πρόσκεινται στο ΠΑΣΟΚ, να προσπαθεί να πολεμήσει την άλλη παρτίδα εργαζόμενων που πρόσκεινται στη ΝΔ, και την τρίτη παρτίδα εργαζόμενων που πρόσκεινται στο άλλο γαμώκομμα, κι ο εργοδότης είναι από πάνω, βλέπει τους κάτω να τρώγονται και γελάει.

Δηλαδή για να καταλάβω: οι πολιτικές πεποιθήσεις ενός εργαζόμενου επηρεάζουν τις εργασιακές του ανάγκες; Αν είμαι ΠΑΣΟΚ έχω ανάγκη ένα ανθρώπινο ωράριο ενώ αν είμαι ΝΔ δεν το έχω; Αν είμαι ΝΔ χρειάζομαι το επίδομα παιδιού, ενώ αν είμαι ΠΑΣΟΚ, όχι; Ή μήπως, ακόμα χειρότερα, η πολιτική μου πεποίθηση καθορίζει τα δικαιώματά μου;

Τα συνδικάτα, για ποιο λόγο ανήκουν στον κομματικοκρατικό χώρο και όχι σε αυτόν της κοινωνίας των πολιτών;

Πρόσφατα σε κάποιο θέμα απέναντι στην εργοδοσία, στις κωλοφυλλάδες που βγάζει η κάθε παράταξη των εργαζόμενων, όλοι έλεγαν το ίδιο πράγμα με άλλα λόγια. Καλά, ρε, πόσο καραγκιόζηδες είστε; Δεν κάνετε και σεις καμιά δουλειά, μπας και πάμε λίγο μπροστά; 

Ζήτημα 3ον: Πως γίνεται σε κάποιες επιχειρήσεις, ο σύλλογος των εργαζόμενων (που εξ' ορισμού αντιτίθεται στην εξουσία της εργοδοσίας) χρηματοδοτείται από τη διοίκηση της επιχείρισης; Τι μας λέει αυτό σχετικά με την αντικειμενικότητα του ρόλου του και την αποτελεσματικότητα της λειτουργίας του; 

Ζήτημα 4ον: Πως γίνεται όλοι αυτοί οι μεγαλοσυνδικαλιστάδες που "καταλαβαίνουν" και ζουν από κοντά την αγωνία του εργαζόμενου που αμοίβεται με 600 ευρώ το μήνα, έχουν έσοδα από χίλιες δυο μεριές και 6ψήφια εισοδήματα το χρόνο;

Τι πάει να πει, είμαι πρόεδρος του συλλόγου, άρα αυτομάτως εντάσσομαι στο καταληκτικό μισθολογικό κλιμάκιο της κατηγορίας μου, λαμβάνω επίδομα ευδόκιμης (;;) παραμονής, είμαι ειδικός σύμβουλος υπαγόμενος στο διευνύνοντα σύμβουλο της επιχείρησης (έλα μου;) και ως εκ τούτου λαμβάνω ειδικό προσωπικό επίδομα, παίρνω επίδομα στάθμης ευθύνης γιατί πως να το κάνουμε έχουμε και ευθύνες, επίδομα παρουσίας σε επιτροπές, και γενικά αρκετά λεφτάκια ακόμα γιατί εγώ είμαι πιο έξυπνος από εσάς...

Και στην τελική, τι θέλετε να τρώω; Κουλούρια; Έχουμε και ανάγκες!


Άντε όμως, εντάξει το μαζεύω λίγο, μια και μου κόψανε το επίδομα επικινδυνότητας για τη χρήση του φαξ. Δεν ξέρεις. Ξέρεις; Αν το φαξ δεν είναι εξημερωμένο και μου κόψει κάνα κομμάτι, τι γίνεται; 

Ζήτημα 5ον: (και περνάμε σε πιο ψιλά γράμματα τώρα) Πως γίνεται το συνδικαλιστικό κίνημα γενικά, το οποίο ουσιαστικά εκπροσωπεί τη συντριπτική πλειοψηφία των νοικοκυριών της χώρας να μην έχει άποψη για το πολιτισμικό γίγνεσθαι; Τη στιγμή που ο καταναλωτισμός είναι τρόπος ζωής και αυτοσκοπός, και τα μέσα ενημέρωσης σερβίρουν πολιτισμικά σκουπίδια εξυπηρετώντας το μηχανισμό - διαφήμιση-κατανάλωση-κέρδος, και η παραπαιδεία καταργεί και απαξιώνει τη δωρεάν παιδεία, που στο διάολο είναι οι παπάρες να πουν κάτι και γι αυτό, και είπα ότι δεν θα βρίσω σήμερα;


Ζήτημα 6ον: Τελικά, αυτοί οι κομπάρσοι, εξυπηρετούν σε κάτι, πέραν των συμφερόντων τους και των κοντινών τους; Γιατί απ' ότι φαίνεται το νταβατζιλίκι της κυβέρνησης, τους γράφει κι αυτούς κανονικά, και τα δικαιώματα, και τα κεκτημένα, και τη δίκαιη μεταχείριση, και όλα.


Υπάρχει απάντηση σε κάτι;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου