Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Το κατοχικό δάνειο και η σημερινή θέση

Εν μέσω 2ου παγκοσμίου πολέμου, και ενώ η Ελλάδα διανύει όχι μόνο τα δεινά του πολέμου αλλά και το λιμό του '41-42, έρχεται κάτι ανήκουστο μέχρι τότε. Η Γερμανία και η Ιταλία, τον Απρίλιο του 1942 ενημερώνει την Ελλάδα ότι θα χορηγήσει στον κατακτητή, άτοκο δάνειο.

Μπορεί το διεθνές πολεμικό δίκαιο να προβλέπει ότι η κατακτημένη χώρα πρέπει να πληρώνει έξοδα κατοχής στον κατακτητή, όμως στο πρακτικό του δανείου, διαχωρίζεται και αναφέρεται το πρώτο 1,5 δις δραχμές το μήνα ως έξοδα κατοχής, και το υπερβαίνον ποσό ως δάνειο. Όταν λοιπόν έφτασαν να παίρνουν 30 φορές παραπάνω κατά μέσο όρο το μήνα, το ποσό που καλούνταν να δώσει η λιμοκτονημένη Ελλάδα ήταν όχι μόνο παράλογο αλλά και ανέφικτο.

Για να μη μπερδευόμαστε, όταν λέμε έξοδα κατοχής, εννοούμε ότι πλήρωνε η Ελλάδα τα έξοδα παραμονής των Γερμανών εκεί, υποτίθεται βάσει του δικαίου, προς αποφυγή των λεηλασιών οι οποίες ουσιαστικά έγιναν έτσι κι αλλιώς με την κατάσχεση των πάντων. Και όχι μόνο τα έξοδα παραμονής τελικά, όπως αναφέρεται παρακάτω.

Τα τραγικά κοινωνικά και οικονομικά δεδομένα της εποχής

- Οι θάνατοι από την πείνα έφταναν τους 400 τη μέρα.
- Όλα τα τρόφιμα είχαν κατασχεθεί από την έναρξη της κατοχής και έβρισκες μόνο χαρούπια ή χαρουπάλευρο.
- Είχε προ νοηθεί να αγοραστούν 370.000 τόνοι σταριού από την Αυστραλία, οι οποίοι μάλιστα έφτασαν μέχρι την Αλεξάνδρεια, αλλά ποτέ στην Ελλάδα λόγω του αποκλεισμού που είχαν επιβάλει οι Άγγλοι.
- Οι Γερμανοί αξιωματούχοι και η Deutsche Bank πρότειναν στους συμπατριώτες τους να κάνουν διακοπές στην Ελλάδα.
- 350.000 άνθρωποι πέθαναν τον πρώτο χρόνο από την πείνα.
- Ο πληθωρισμός έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη, με αποτέλεσμα τα χαρτονομίσματα όπως το παραπάνω να θεωρείται "ψιλά".
- Τα μηχανήματα εξέδιδαν χρήμα 24 ώρες το 24ωρο και πάλι δεν επαρκούσε για την κάλυψη των εξόδων κατοχής - δανείου.
- Οι τιμές των προϊόντων άλλαζαν πολλές φορές μέσα στη μέρα.
- Τα αποθέματα χρυσού που στήριζαν την οικονομία μεταφέρονται για λόγους ασφαλείας στη Νότιο Αφρική, στη South African Reserve Bank, όμως για κάποιο λόγο έφτασε μικρότερη ποσότητα από αυτή που είχε ξεκινήσει.
- Οι Γερμανοί τύπωναν τα περίφημα πλαστά, χωρίς κανένα αντίκρυσμα "γερμανικά μάρκα" τα οποία κανείς δεν μπορούσε να αρνηθεί να παραλάβει, παίρνοντας ρέστα γνήσιες Ελληνικές δραχμές.
- Τα γερμανικά αυτά μάρκα τα οποία είχαν ρημάξει την οικονομία, για να τα αποσύρει η Ελλάδα από την κυκλοφορία, τα αγόρασε, τα αντάλλαξε με δραχμές, και όχι τίποτα άλλο, αλλά δεν τα πήραμε και ποτέ στα χέρια μας, αλλά τα κράτησαν οι Γερμανοί και τα ξανά πούλησαν εκ νέου στη Γιουγκοσλαβία.

Το δάνειο

Το προφανές παράδοξο είναι ότι η Ελλάδα, χώρα με πολύ αδύναμη οικονομία, αντί να δανείζεται, δανείζει, αναγκαστικά βέβαια, μία οικονομική υπερδύναμη, χωρίς να ερωτηθεί και χωρίς να έχει όφελος, μια και το δάνειο ήταν άτοκο.

Σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει σήμερα όπου η Γερμανία κάνει τον αλέκο και δεν αναγνωρίζει το δάνειο ούτε την υποχρέωση επιστροφής, τότε σαφώς και το αναγνώριζε αφού από την Άνοιξη του '43 ξεκίνησε με εντολή του Χίτλερ να πληρώνει τις δόσεις της. Μάλιστα πρόλαβε να πληρώσει 4 δόσεις μέχρι την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα.

Σε 476 εκατομμύρια μάρκα της εποχής ανέρχεται το συνολικό ποσό που βούτηξαν, ποσό που αντιστοιχεί σε 6-7 δις ευρώ. Αν βάλεις κι ένα συντηρητικό επιτόκιο, άντε επειδή είμαστε καλοί, χωρίς υπερημερίες, μιλάμε σήμερα για αρκετές εκατοντάδες δις ευρώ.

Η αποπληρωμή

Η Ιταλία μπήκε στη διαδικασία αμέσως μετά τον πόλεμο να επιστρέψει το δικό της κομμάτι και το έκανε, η Βουλγαρία το αντίστοιχο δικό της όχι, και αργότερα όταν ζήτησαν από την κυβέρνηση Καραμανλή (όχι του χοντρού) διπλωματικές σχέσεις, μην πω τι πήραν.

Η Γερμανία είχε αποκτήσει πλέον άλλο ρόλο. Άρχισε να τη στηρίζει η Αμερική για να αποτελέσει προστασία έναντι της Σοβιετικής Ένωσης. Οπότε που καιρός για αποπληρωμές. Έτσι είπε η Αμερική να μας πληρώσει σε είδος (όχι αυτό που σκέφτεστε). 38 φρεγάτες που για 4 χρόνια μετά που τις "πήραμε" κάθονταν στο Αμβούργο, τις σκοτώσαμε για παλιοσίδερα και το ίδιο και το "βιομηχανικό υλικό".

Υπάρχουν νομικά στοιχεία που είναι υπέρ μας, όπως το ότι σε αντίθεση με το πολεμικό δίκαιο που λέει ότι τα έξοδα κατοχής πρέπει να ξοδεύονται εντός της χώρας κατοχής, ο Χίτλερ χρηματοδοτούσε με αυτά τα χρήματα το Ρόμελ στην Αφρική, ή τα ψέματα ότι τα χρήματα πήγαιναν στην ανοικοδόμηση της Ελλάδας (1,2% είναι το επίσημο ποσοστό), ή η επίσημη αποδοχή χρέους από τη Γερμανία με τα έγγραφα που δείχνουν ότι ξεκίνησε να υπάρχει αποπληρωμή.

Εμείς τώρα από τη δική μας πλευρά, αντί να ασχοληθούμε με την απαίτηση της αποπληρωμής, είχαμε τον εμφύλιο. Σου λέει, είμαστε που είμαστε χάλια, αντί να πάρουμε κάνα φράγκο να ανοικοδομηθούμε, κάτσε να σφαχτούμε μεταξύ μας.

Σήμερα

Από τότε που η Γερμανία έγινε ένα κομμάτι και τελείωσε και η μέχρι τότε δικαιολογία της "δεν γίνεται να σας πληρώσει μόνο η μισή από τη στιγμή που ολόκληρη πήρε το δάνειο" έγιναν διάφορες απόπειρες για να ξανά ανοίξει το θέμα:

- Απρίλιος 1991: Γίνεται ερώτηση στον ΥΠΕΞ της Γερμανίας από τον ΥΠΕΞ της Ελλάδας (ο Σαμαράς ήταν επί κυβέρνησης Μητσοτάκη) και πάλι να μην πω τι πήρε.
- Νοέμβριος 1995: ο τότε ΥΠΕΞ Κ.Παπούλιας πιο επίσημα αποστέλλει κανονικό διπλωματικό αίτημα για να αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις για την αποπληρωμή του δανείου. Το μόνο που μπορεί να δράσει πιο γρήγορα από τους Γερμανούς στην περίπτωση αυτή είναι να σε πιάσει κόψιμο, πολύ απλά διότι μέσα σε μισή ώρα είχε ετοιμαστεί επίσημη απάντηση που έλεγε ότι τέτοιο θέμα δεν υπάρχει.
- 1996: ο Σημίτης πάει επίσκεψη στη Γερμανία. Ετέθη ξανά το ερώτημα. Η απάντηση ήταν ότι ήταν παράλογο ως αίτημα, καθώς από τότε η Γερμανία έχει βοηθήσει πάρα πολύ την Ελλάδα οικονομικά μέσω των ταμείων από τα οποία η Ελλάδα απολάμβανε παροχές, και άρα είμαστε πάτσι.

Το ρεζουμέ της υπόθεσης είναι ότι, μάλλον, το θέμα του δανείου είναι ανοιχτό, αλλά δυστυχώς μόνο για τους Έλληνες.

Και το τραγικό, είναι ότι ενώ είχαμε αυτή την αντιμετώπιση ασυνέπειας και αδιαφορίας τα τελευταία 70 σχεδόν χρόνια, σήμερα η βασική μας έννοια είναι πως θα δείξουμε ενδιαφέρον και θα είμαστε συνεπείς, στους φίλους δανειστές Γερμανούς, και πως είμαστε έτοιμοι να πεινάσουμε, πάλι, για να μας κάνουν τη χάρη να μας ανέχονται μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.


Πηγές:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου