Παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά

Είναι ο τσολιάς μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς;

Είναι ώρα να γίνει;

Το σώμα των επίλεκτων;

Οι φύλακες του μνημείου του αγνώστου στρατιώτη και του προεδρικού μεγάρου, και μαζί με αυτούς και η ιστορία που έχτισαν και κουβαλούν μαζί τους από το 1868;

Ένα μονοπάτι σταθερό και σίγουρο όσο αυτό που χαράσουν καθημερινά στο πεζοδρόμιο της Βασιλίσσης Σοφίας με τα τσαρούχια τους και από το οποίο ποτέ δεν παρεκλίνουν;

Ένα από τα πολιτιστικά κριτήρια που θέτει η Ουνέσκο για το χαρακτηρισμό της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς είναι "μια διακριτή θέση ή τόπος που να φέρει μια εξαιρετική μαρτηρία, ζώντα ή εξαφανισμένου πολιτισμού".

Το ερώτημα είναι αν θεωρούμε τον πολιτισμό μας "ζώντα ή εξαφανισμένο". Ή μήπως υπό εξαφάνιση;

Η εικόνα του δακρυσμένου τσολιά έχει κάνει παλαιότερα το γύρο του κόσμου.

Άλλη αφορμή, ίδιο στίγμα.

Είναι από αυτά που βλέπει γύρω του ή τα δακρυγόνα; Μικρή σημασία.

Συμβολίζει μια πραγματικότητα που δεν μπορείς να μην τη δεις.

Αυτός, παραμένει στο πόστο του, εστιασμένος χωρίς αμφιβολίες στην αποστολή του, σύμβολο της δικής μας αγανάκτησης.

Οι άλλοι, οι μέσα, αντίθετοι, αντίπαλοι, κοντόφθαλμοι, εγωιστές, επίορκοι, ανάξιοι...