Αληθινές ιστορίες: Πυξ Λαξ - πως επέζησα από συναυλία τους.

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω βρεθεί ποτέ σε μεγάλη συναυλία (το ΟΑΚΑ ήταν ουσιαστικά γεμάτο) αλλά κι αυτό που είδα, δεν μπορώ να πω ότι το περίμενα.

Δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε τη μικρή ιστορία μεγάλη.

Τα δεδομένα είναι μπροστά στα μάτια μας.

Σαφώς και είναι ένα πολύ γνωστό συγκρότημα, με πολύ γνωστές επιτυχίες, πολλά χρόνια τώρα, με πάαααρα πάρα πολλούς θαυμαστές, πολλοί έχουν μεγαλώσει με αυτά τα τραγούδια κλπ κλπ, τα ξέρουμε αυτά.

Δεν μπορούν όμως να αποτελούν δικαιολογία για τα ακόλουθα:

1. Όλη η συναυλία ήταν μία ατελείωτη βαβούρα από τα απίστευτα υψηλά μπάσα. Σαν κάτι αυτοκίνητα που περνάνε στο δρόμο και όλο το πορτ-μπαγκάζ είναι το γούφερ και νομίζεις ότι γίνεται σεισμός, αλλά δεν μπορείς να ακούσεις τίποτα άλλο. Κάτι τέτοιο.

2. Τα υπόλοιπα όργανα τα διέκρινες με δυσκολία. Άκουγες μια γενικότερη αρμονία, αλλά δύσκολα έβγαζες μελωδία. Γι΄αυτό και πολλά τραγούδια έφταναν στη μέση - που λέει ο λόγος - για να καταλάβω ποια ήταν.

3. Το μουσικό ντύσιμο των τραγουδιών σε σχέση με αυτά που όλοι ακούμε στα CD δεν είχε καμία σχέση. Έλλειπαν όλες αυτές οι μικρές λεπτομέρειες και οι διάλογοι μεταξύ των οργάνων που έδιναν μουσικό νόημα στο κομμάτι. Λες και όλα καλύπτονται από το "Δεν έχει σημασία πόσο άσχημα παίζω, αρκεί να παίζω ΔΥΝΑΤΑ".

4. Ακόμα και τα πολύ ήρεμα τραγούδια όπου 2 κιθάρες έφυγαν από τη σκηνή και ήρθαν κοντά στον κόσμο, και έπαιζαν μόνες τους, ήταν μία από τα ίδια. Καμία ιδιαίτερη μουσική υποστήριξη με μελωδία. Ήταν λες και ήμασταν παρεάκι στο κάμπινγκ και οι 2 κιθάρες έπαιζαν ακόρντα για να τραγουδάει η παρέα.

5. Υπήρχε αυτό το τραγικό του live, το "δεν ακολουθώ ακριβώς το τραγούδι όπως το έχουμε ηχογραφήσει, τραβάω και λίγο τη φωνή μου, αλλάζω και λίγο τη μελωδία, δεν το παίζω και ακριβώς όπως το έγραψα, φωνάζω και λίγο παραπάνω χάνοντας τη μελωδία του στίχου, γιατί πως να το κάνουμε, είναι live και έχω παθιαστεί με την αγάπη σας, οπότε μπορώ να γ@μήσω λίγο το τραγούδι".

Βέβαια έχουμε παραβλέψει το γεγονός ότι ακούσαμε 48 μπαλάντες στα 49 τραγούδια σύνολο και αναρωτιώμουν πόσο κοφτερή μπορεί να είναι η πλάτη της καρέκλας αν σπάσει ώστε να κόψω την καρωτίδα μου, αλλά τέλος πάντων, αυτά τα τραγούδια έχουν. Ακόμα και τα έντονα και δυνατά σημεία, είχαν αργό τέμπο.

Και για να μη μακρυγορούμε, ορίστε και μερικά γραφήματα που δείχνουν πιο παραστατικά τη χθεσινή εικόνα:

 

Υπήρχαν και κάτι παιδιά που μέσα στην έκσταση της θείας μουσικής ήρθαν πιο κοντά. Άλλοι είπαν ότι "έπαιζαν ξύλο", αλλά άμα θες να είσαι κακός, τέτοια πράγματα λες.

Πάντως ο κόσμος διασκέδασε.

Ευχαριστούμε Πυξ Λαξ!

Και στην επόμενη με το καλό!